As Together en Rouwpraat slaan de handen inéén. Samen gaan we voor een wereld, waarin rouw bespreekbaar wordt. In deze blog introduceren we de samenwerking. Je leest meer over het bijzondere en waardevolle platform Rouwpraat en verteld Stephanie ook haar persoonlijke verhaal.
MEI 2016 werd Stephanie haar vader gediagnosticeerd met kanker. Tumor onbekend met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Toen Stephanie haar vader verloor aan kanker was zij opzoek naar leeftijdsgenoten die hetzelfde meegemaakt hadden. Stephanie zocht naar een website of een Facebook groep waar ze leeftijdsgenoten kon vinden die haar echt begrepen. Stephanie vond enkel een algemeen rouw platform, maar hier was ze niet naar opzoek. Ze zocht echt een platform voor leeftijdsgenoten die ook een ouder waren verloren. Daarom is Stephanie 4 jaar na het overlijden van haar vader gestart met het platform Rouwpraat. Rouwpraat is een platform voor jongeren en jongvolwassenen die één of beiden ouders hebben verloren. Met dit platform wil Stephanie ervoor zorgen dat jongeren en jongvolwassen zich begrepen voelen en antwoorden en (h)erkenning kunnen halen uit de verhalen die geschreven worden. Daarnaast kun je op Facebook aansluiten bij een community groep. De community groep biedt elkaar hier warmte, steun, (h)erkenning en delen niet alleen zorgen maar ook blijdschap. In vaak hele persoonlijke verhalen.
Dit is het verhaal van Stephanie de Zwart (22 jaar).
Alles werd anders
Ik kon echt van geluk spreken. Ik leefde het onbezorgde leven samen met mijn vader en moeder. Had ouders met een eigen bedrijf, we woonden in een prachtig huis, ik studeerde en runde zelf ook mijn eigen bedrijf. Tot op een dag alles anders werd. Mijn vader had al enige tijd wat vage klachten, waar geen vinger op te leggen was. Hij kreeg een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Na CT-scans, bloed afnames en verschillende kweken, kwam de oorzaak boven water.
“Ik kan het nog herinneren als de dag van gisteren.”
Mijn moeder stuurde me een berichtje. We komen nu naar huis vanuit het ziekenhuis. Ik stuurde terug; “En?” Waarna zij me antwoordde; “We hebben het er zo thuis wel over”. Ik kan dat moment nog voor me halen alsof het gisteren was. Mijn vader vertelde me dat hij een tumor had die uitgezaaid was in zijn lymfeklieren. Wat voor kanker? Dat wisten ze niet. De oncoloog vertelden hem dat ze de tumor niet konden vinden, hij was gediagnosticeerd met; kanker tumor onbekend. Ze konden niks meer voor hem doen, hij had nog maximaal een jaar te leven, vertelde de oncoloog aan mijn ouders. Wat ik terug zei toen mijn vader me dat vertelde? Ik kon alleen maar schreeuwen en huilen. Mijn leven stond stil. Wat moest ik zonder vader?! Ik dacht alleen maar, dit kan niet, er moet iets gedaan kunnen worden, hij moet toch beter kunnen worden?
Second Opinion
Er volgde een behandelingstraject van chemobehandelingen en hyperthermie. Deze behandelingen werden uitgevoerd in de Helios Kliniek in Krefeld, Duitsland. Want daar zagen ze het wel zitten om mijn vader te behandelen. Na heel veel tegenslagen, vocht in zijn longen, allergische reactie op chemo’s en ascites drainages etc. , was mijn vader zijn lichaam op. Zijn lichaam kon niet meer.
Vanaf de eerste week van februari kon mijn vader niet meer, dit gaf hij toen voor het eerst zelf ook aan. Zijn lichaam was op. Samen met hem hebben we toen besloten om te starten met slaapmedicatie en morfine. Dit was het moment waarop de huisarts ook aangaf dat het kon zijn dat mijn vader niet meer wakker zou worden en in zijn slaap kon sterven. Afscheid nemen hadden we eigenlijk niet gedaan, voor mijn vader. Hij wilde nooit over de dood spreken omdat hij er niet klaar voor was. Ik vond het zo moeilijk om te zien hoe mijn vader langzaam aan het wegzakken was. Maar, ja, het was de realiteit.
6 februari 2017
Op 6 februari blies mijn vader zijn laatste adem uit in het bijzijn van mijn moeder en mij. Zijn strijd was klaar, de strijd tegen kanker. Maar wow, wat een respect heb ik voor die man. Hoe sterk hij was tijdens zijn ziekteproces!
Crematie
Rustig afscheid nemen was er eigenlijk niet bij. Voor ik het doorhad stond de begrafenisondernemer al op de stoep om mijn vader te verzorgen en alles door te spreken. En toen begon de molen opnieuw te draaien. Jeetje, wat werden we in die tijd geleefd. Tijd om verdriet te hebben zat er eigenlijk niet in. Er moest zoveel geregeld worden en er waren de hele dag zoveel mensen om ons heen. Ik probeerde alles zoveel mogelijk uit handen te nemen van mijn moeder. Ik vond het fijn om alles zo goed mogelijk te regelen voor mijn vader zijn uitvaart, samen met de begrafenisondernemer. Op 11 februari was het afscheid van mijn vader. De laatste keer dat hij echt bij ons was. Het was vanaf die dag ineens zo definitief, hij is nu echt weg. We hebben de urn met zijn as thuis op de schouw staan, zodat hij voor ons gevoel altijd bij ons is.
Rouwverwerking
Na de crematie viel ik in een gat. Mijn vader was er nu echt niet meer. Wat ben ik onbedoeld lang boos geweest, op iedereen. Iedereen ging door terwijl mijn leven stil stond omdat mijn vader er niet meer was. Hoe moest ik verder? Ik had zoveel verdriet, maar hield mezelf zo sterk voor mijn moeder. Het gevolg hiervan was het opkroppen van mijn emoties, ik was echt een binnen vetter. In die tijd ben ik 30 kilo aangekomen door emotie eten, het ging gewoon vanzelf, ik had het niet door. Hiernaast zat ik bijna tegen een burn out aan en was ik niet mezelf. Op een gegeven moment wist ik dat ik de knop om moest gaan zetten en er aan moest gaan werken om het verlies van mijn vader een plek te geven. Ik ben in gesprek gegaan met een psycholoog, ben aan mezelf gaan werken door af te vallen en ik vond mezelf weer terug. Nu 3,5 jaar later kan ik zeggen dat ik het, soort van, een plek heb gegeven. Ik heb niet elke dag meer verdriet, ik heb goede maar ook slechtere dagen. Als ik terug kijk heb ik zo’n emotionele en persoonlijke groei doorgemaakt. Ik denk dat de pijn nooit weg gaat, maar dat je er mee leert leven. De scherpe randjes zullen er na verloop van tijd vanaf gaan. Het verdriet moet slijten en een plek krijgen.
Ben jij ook één of beiden ouders verloren, dan is Rouwpraat er voor jou! Rouwpraat biedt coaching en een community aan, waar je je leeftijdsgenoten kunt vinden die jou echt begrijpen. Wil je in contact komen met Rouwpraat? Neem dan een kijkje op de website. #maakrouwbespreekbaar
Op de hoogte blijven van de blogs? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief.